Kiedy zawodnicy stali na starcie, czułem że moja dusza płacze. Nie jestem tam z nimi, tylko siedzę przed telewizorem. To smutne, ale niestety sport jest tak samo piękny jak brutalny. Maraton dostarczył mi i tak wielu emocji. Podczas walki zwrotów sytuacji było wiele. Kto obstawiłby przed Maratonem zwycięzców? Niespodzianki są przecież zawsze mile widziane.

Nie będę już zanudzał o moich nadziejach i problemach, o tym wystarczająco pisałem przez ostatnie dwa lata. Start w Zurichu miał być podsumowaniem ostatnich 4 lat treningu. 2012-2:12:34, 2013-2:11.20, 2013 i 2014 kontuzja i bezskuteczna walka o powrót do biegania na europejskim poziomie.

Jak pisałem wcześniej o prognozach wynikowych Mistrzostw Europy, nie faworyzowałem Polaków, nie mówiłem głośno, że liczę na medale – w środowisku od wiosny przewijały się takie rozważania. W Polsce jak to w Polsce – wielu mówiło, że jak nie przywieziemy dwóch medali, to będzie porażka – to moim zdaniem błędne myślenie. Imprezy Mistrzowskie różnią się znacznie od Maratonów komercyjnych, gdzie mniej liczy się taktyka i walka, a bardziej talent i możliwości fizyczne. 4 na mecie w Zurichu był biegacz z rekordem życiowym tylko 2:12:21, 5 miejsce zajął doświadczony 40-letni weteran Viktor Rothlin.

Byłem pewien, że błędem było wysłanie tylko 4 biegaczy do drużyny. Wszystkie liczące się reprezentacje zawsze mają komplet 6 biegaczy, nawet gdy 1-2 jest dużo słabszych. Jak widać opłaciło się to Rosjanom, Francuzom i gospodarzom – Szwajcarom, czy Włochom, którzy zajęli miejsce tuż za podium Pucharu Europy.

Sukces Yareda Shegumo jest historyczny, to pierwszy medal dla Polski – wielkie gratulacje! Yari pobiegł jak profesor! Przygotowuje się od 2 lat do swoich Maratonów w Etiopii, co okazało się jedyną i skuteczną drogą do osiągnięcia wysokiego poziomu sportowego. Trening na dużej wysokości w swoim środowisku przyniósł wielki efekt.

Nie dziwi mnie zwycięstwo Daniele Meucciego – mimo, że dysponował tylko rekordem życiowym na poziomie 2:12, był to wynik z Nowego Jorku, gdzie nie dość, że trudna trasa, to w ubiegłym roku aura nie pomagała. Włoch 4 dni wcześniej był 4-ty na 10000 m, co budzi we mnie tym większy podziw. Włosi byli doskonale przygotowani do imprezy, byli w Zurichu na rekonesansie trasy. Meucci pobiegł doskonale taktycznie – oderwał się od 2 grupy książkowo – dokładnie wtedy, kiedy trzeba. Tylko oglądać i szkolić młodych lekkoatletów!

Nie wypada pisać źle, o rywalach, jednak kontrowersyjny występ Marcina Chabowskiego moim skromnym zdaniem skazany był na porażkę już od 8 km, kiedy to Marcin zaatakował. Owszem w sporcie trzeba przełamywać szablonowe rozwiązania, a tym bardziej bariery psychologiczne, szczególnie, gdy ma się ogromny talent, czego zawodnikowi z Wejherowa odmówić nie można. Niestety Maraton odebrał Marcinowi co swoje. Na takiej trudnej trasie bieganie samemu poszczególnych 5-tek w granicach 15:10 było nie odwagą, a brawurą.

Szkoda mi Henia Szosta, który po licznych problemach w przygotowaniach niestety nie ukończył biegu. Mimo, że legitymuje się doskonałym wynikiem, nie może przekuć tego na medal mistrzowskiej imprezy, co dodatkowo pokazuje trudność konkurencji jaką jest Maraton. Nie był jedynym przegranym liderem w stawce.

Duże słowa uznania należą się Błażejowi Brzezińskiemu, który mimo złego samopoczucia już na 2 tygodnie przed imprezą, walczył w Zurichu do końca. Z pewnością Błażej wyciągnie wnioski i jeszcze pokaże na co go stać w przyszłości!

Mam nadzieję, że medal Yareda przekona Polski Związek Lekkiej Atletyki do uwierzenia w Maratończyków i generalnie biegaczy na długich dystansach. Komentatorzy w TVP mówią, że lepiej skupiać się na konkurencjach, gdzie Polacy mają szansę na medale, gdzie nie ma dominacji Afryki, czy Karaibów. Wolałbym, żeby mówili – popatrzmy na Stany Zjednoczone, znajdźmy środki i sposoby na poprawę wyników biegaczy. Nie pozostawiajmy ich samym sobie, wyznaczając jedynie coraz to trudniejsze minima.. Ostatnie 2 lata były pozytywnym gestem PZLA – szkolenie długookresowe było dużym plusem! Być może dzisiaj generalnie oczekiwania były większe, jednak trzeba też oddać, że naszej reprezentacji brakowało doświadczenia w dużych imprezach, co pokazał jak na dłoni bieg debiutującego Marcina.

Mam nadzieję, że w Rio Polacy pobiegną na wysokim poziomie, kibice będą mieli jeszcze więcej emocji, radości i dumy, a najlepiej jak będzie to również moim udziałem 🙂