A miało być tak pięknie…

Dzisiaj startowałem w holenderskim Tilburgu. Mimo ostatnich przykrych wydarzeń rodzinnych, słabo przespanych nocach i ogólnym rozbiciu, okazało się już w piątek, że biega się znakomicie. To normalne bo od obozu minął tydzień, zaraz po obozie było mocne przetarcie, więc forma powinna być. Wczorajsza podróż choć długa, nie była męcząca. Dzisiaj rano rozruch z elementami siły, lekkie śniadanie i na zwody. Ruszyliśmy z opóźnieniem, chyba dłużej będę się teraz rozgrzewał, bo od samego startu czułem się fantastycznie. Już na rozgrzewce po pierwszej dłuższej przebieżce, pomyślałem – o kurcze, to jest to, dzisiaj jest super. Start był jak za czasów juniora, czyli wszyscy na początku w maksa. Po pierwszych 200 merach znalazłem się na około 40 pozycji na 80 startujących. Łokcie, przepychanki, zabieganie drogi, jak to określił kolega z Belgii – wojna. Już po kilometrze przesunąłem się na około 20 pozycję, a na trzecim z lekkością byłem już  w pierwszej 10-cio osobowej grupie. Czułem się jak na drugim zakresie. Liczne chopki pokonywałem bez żadnego problemu. Czasem, kiedy nie idzie, biegnie się od razu ciężko, jest za szybko i wszystko przeszkadza. Nagle przewraca się kolega, który podwoził mnie z Liege do Tilburga. Pomyślałem, muszę uwżać, nie wdawać się w przepychanki, szczególnie na zakrętach. Nagle czuję, że ktoś nadepnął mi na piętę. Obróciłem głowę z miną zabójcy, coś krzyknąłem, nagle czuję, że but zsunął się z piety. Początkowo myślałem, że go zaraz założę. Niestety, z powodu zimna (ok. 0 stopni Celsjusza) zmarznięte palce są mało władne, do tego mam na dłoniach rękawiczki. Przez dłuższą chwilę usiłuję wciągnąć buta, zawiązałem go zbyt mocno i ten ani drgnie. Chwila namysłu – co robić? szok, pierwszy raz mam taką sytuację, but zawiązany na kokardkę i na dodatkowy supeł, zrzucam buta i biegnę boso. Na początku z powodu przypływu adrenaliny wyprzedzam szybko kolejnych rywali, jednak z każdym kolejnym krokiem czuję zimno i niewygodę podłoża – każdy kamień, korzeń, nierówność i zimno – przeraźliwe od którego noga coraz bardziej drętwieje. Przebiegam całe okrążenie (1850 m) w jednym bucie, w tym czasie postanawiam, że znajdę drugi but i go ubiorę. Znajduję, rozwiązuję i wiąże ponownie, ruszam dalej. Zdrętwiała noga boli strasznie. Myślę teraz o zdrowiu i tym, że już nie mam szans na walkę o czołowe miejsca. Rezygnuję, staję. Tak wkurzony nie byłem dawno, ktoś nadepnął mi na buta na prostym odcinku drogi :(, czym kompletnie pozbawił szans na walkę o czołowe pozycje. Taki niestety jest sport, czasem przez takie wydarzenie wali się wszystko. Cóż, dobrze, że nie nadepnął mi na ścięgno achillesa, choć stopę mam mocno obolałą i nie mogłem jej domyć :).

Myślę, że muszę następnym razem słabiej wiązać sznurówki, wtedy nawet jak but się zsunie, to może go wciągnę z powrotem.

Przykre jest też to, że organizator nie chce wypłacić obiecanych pieniędzy za bilet, bo nie ukończyłem biegu.