Zgodnie z obietnicą w niedzielę o 20:00 publikuję szerszy wpis (ha… napisałem w większości, a kończę teraz. U mnie jest dopiero 14-sta:) ). Dużo się wydarzyło, jest pozytywnie!

Od wtorku jestem na obozie w Albuquerque. Początek długiego, planowanego na 6 tygodni obozu zaczynam aklimatyzacją, która zbiega się z odpoczynkiem po ostatnich trudnych tygodniach, tygodniu niezwykle udanych – bardzo jakościowych. Teraz, kiedy nabrałem dystansu i oswoiłem się z tym, co udało się zrobić, mam wrażenie, że moja wydolność jest jakby na zupełnie innym poziomie, nie tylko w stosunku do początku stycznia, ale też analogicznego okresu poprzednich przygotowań zakończonych 2:12.40. Czuję, że już teraz jestem taki, jak przed samym Frankfurtem, a mam jeszcze przecież 8 tygodni przygotowań!

Od poniedziałku trenuję jak junior młodszy, ale właśnie tak ma być. Pierwsze doby w górach rzutują na dalszy rozwój wypadków. Trzeba dać organizmowi czas na oswojenie się z wysokością i zmianą czasu o aż 8 godzin. Ja niezbyt łatwo przestawiam się w tym kierunku, bo nigdy nie potrafiłem idąc spać później, dłużej pospać – tak mam.

W Albuquerque są ze mną Heniu Szost i grupa chodziarzy Trenera Grzonki. Towarzystwo dobre i wesołe, więc czas płynie bardzo szybko.

3 dnia wyruszyłem na długi spacer na Sandia Pick, gdzie wysokość ponad 3200 m n.p.m. robi na mnie zawsze duże wrażenie. Maszerując po ośnieżonym grzbiecie góry, czasem musiałem się zatrzymać i porządnie przewentylować… Czytałem w podróży książkę „Everest za wszystko” hmm… ciekawe, czy dałbym radę funkcjonować na 5-6 tysiącach? Nie myślę nawet o wyższych wysokościach, gdzie nawet doświadczeni alpiniści korzystali z butli tlenowych…

Celem było pobudzenie organizmu do szybszej adaptacji poprzez wysłanie bodźca o większej sile. Zdolność wykorzystania tlenu z pewnością będzie na wyższym poziomie, co mam nadzieję okaże się już niebawem…

Weekend to niesamowite emocje związane z występem po pierwsze polskich lekkoatletów, a przede wszystkim niesamowitego biegu Ewy Swobody. Dziewczyna jest po prostu niesamowita – tu wszystko się zgadza – młodość, szybkość, dynamika i „swoboda”. To pokazuje jak na dłoni, że z luzu jest moc! Jej bieg na 7:07 można oglądać bez końca. Jest najlepszą możliwą ambasadorką lekkiej atletyki w tym trudnym dla królowej sportu czasie.

Sobota, to z kolei American Trials. Rupp pokazał, że ma papiery do biegania Maratonu. W końcówce cierpiał już mocno, żel uratował mu życie – to ciekawe co tam miał. W Oregonie miesiącami myśleli jak go przygotować i wyszło perfekcyjnie. Byłoby wielką sprawą pobiec z Nim Rio. Jednak jeszcze większym zaszczytem byłoby stanąć przy boku Meba Keflizigi. 41-latek pokazał klasę ucierając nosa wielu dobrym młodzieniaszkom. Co ciekawe 84 biegacz w stawce miał PB 2:18.

Pomijając warunki pogodowe, specjalną taktykę biegu i inne okoliczności, w Stanach łatwiej byłoby mi się zakwalifikować, niż będzie to w Polsce – tak to przynajmniej wygląda…

Trzecią uderzającą informacją weekendu była informacja o możliwości wykluczenia Kenii z Igrzysk w Rio. Nie mam dowodów, a tylko liczne obserwacje zebrane między innymi po 5 kenijskich obozach. Chciałbym, aby Keniijczycy zostali w domu i zrobili porządek. Za dużo jest tam komercji, a za mało etyki i sportu w wydaniu olimpijskim.

Dzisiaj przyszedł czas na niedzielny Long Run. Jest to dopiero mój 5-ty dzień w górach, więc nie ma mowy o bieganiu jak na nizinach. Trzeba trzymać nerwy i fantazję na wodzy. Trzeba mieć respekt do gór, bo inaczej szkoda czasu i pieniędzy na takie wyjazdy. Pomimo, że treningi tlenowe w górach są z reguły stosunkowo łatwe do wykonania, to jednak wydolność jest niższa – siłą rzeczy: powietrze jest rozrzedzone, inne jest jego ciśnienie parcjalne toteż trudniejsze pochłanianie przez organizm – nie można biegać jak na nizinach, chyba, że forma urośnie. Trzeba mieć duże wyczucie, pomaga pulsometr, a najbardziej wspomniane wyczucie.

Przebiegłem wg założeń trenera – nie przeciągnąłem. Pobiegłem 28 km po 3:38, więc  wolniej o 5 sekund na kilometrze niż ostatnio na nizinach. Można śmiało przyjąć, że na takiej wysokości tak to wygląda – mniej więcej tyle trzeba brać narzutu – minimum tyle!

Prawie 15 kilometrów przebiegłem razem z Heniem Szostem, co było oczywiście motywujące. Heniu ma już tylko 3 tygodnie do Maratonu, więc jest już nieźle „wyśmigany”. Ciekaw jestem jego dyspozycji w Otsu.

Dla mnie pogoń za marzeniami trwa. Troszkę mam nóż na gardle w związku z kwalifikacjami, co może być usztywniające. Nie boję się jednak tego, że to ostatnia szansa, że rywale mocni, że może być różnie z pogodą i biegiem. Tego, że na wiele czynników nie mam kompletnie wpływu. Przed Rotterdamem w 2012 było jeszcze trudniej, a gdyby się wszystko złożyło, byłoby genialnie. W tym wystarczy mi teoretycznie minuta wolniej, ale praktycznie pewnie trzeba połamać 2:10:40…zobaczymy. Najważniejsze to oczywiście przygotować optymalną dyspozycję, a reszta jakoś się potoczy.

Życzę Wam powodzenia w dalszych przygotowaniach do sezonu. Dużo zdrowia i frajdy z postępów!

Trzymajcie się!