Przyszedł czas na trening, w którym przypomina się, że bieganie nie jest tylko przyjemnością, że trzeba czasem popracować w dyskomforcie.

Takimi treningami w cyklu przygotowań są treningi specjalne, a wśród nich praca w III zakresie intensywności, czyli powyżej progu przemian tlenowo-beztlenowych, kiedy mleczan we krwi występuje w zwiększonych wartościach w granicach 3-6 mmol/l (w moim przypadku – zależnie od intensywności i długości odcinków), prędkość dochodzi, a nawet przełamuje prędkości startowe. To jeszcze nie tempo, gdzie operuje się na znacznie większym zmęczeniu, jednak dużo do tego nie brakuje.

Lubię, tego typu wysiłki, gdyż wiem, że to właśnie one najwięcej budują – i tu jest najważniejsze, żeby właśnie budowały, podnosiły stopniowo wytrzymałość, żeby kolejne treningi były jeszcze lepsze  – szybsze i dłuższe.

Podczas solidnej rozgrzewki warunki były idealne, temperatura ok .15 stopni, niewielki wiatr, choć ciemne chmury nad głową. Biegałem na niskim HR i doskonałym samopoczuciu, tempo wynosiło 3:50/km. Wszystko wskazywało, że jest to optymalny dzień na trudny trening. Zrzuciłem bluzę i zabrałem się do rzeczy. Pierwszy odcinek to od razu niezłe wyzwanie – 4 km (tak długi odcinek tempa biegałem ostatnio w listopadzie). Założyłem, że ma to być w pierwszej części tempo komfortowe i tak było do 2 kilometra (biegałem na wahadle – 2 km w jedną, zawrotka w miejscu i 2 kilometry z powrotem). Po nawrocie wiatr zawiał w twarz i trzeba było już intensywniej pracować, Mleczan powyżej 7 mmol/l, więc duży, jednak samopoczucie bardzo dobre, tempo całości po 3:07 – super!. Drugi i trzeci odcinek były o połowę krótsze od poprzedzającego, więc 2 i 1 km. Dwójka poszła jak z płatka, wyszła aż za szybko, bo w 6 minut, tysiąc pod zwiększający się wiatr w podobnym tempie. Takie skracające się odcinki mijają bardzo szybko, są łatwe szczególnie psychicznie, jednak to co najważniejsze, czyli praca jest wykonywana.

W drugiej serii niestety zepsuła się pogoda, zaczęło padać, a wiatr wiał już mocno. W jedną stronę bardzo pomagał, natomiast w drugą stawiał zdecydowany opór. Nie był to trening w którym chodziło o maksymalny wysiłek, więc wziąłem poprawkę na warunki atmosferyczne i resztę przebiegłem minimalnie wolniej, choć na zbliżonym zmęczeniu. Mleczany spadły. Pracowałem już na granicy 4 i 5 mmoli/l, choć wiadomo, że swoje zrobił też wydłużający się czas pracy.

Częstości skurczów serca windowały się dosyć wysoko, a także co najbardziej pozytywne, szybko spadały do wartości spoczynkowych (wykres powyżej). Jest to dobry objaw, świadczący o dobrej dyspozycji i „świeżości”.

Jestem bardzo zadowolony z tego co się wydarzyło na treningu i ogólnie całości moich biegowych postępów. Czuję coraz wyraźniej, że zeszłoroczna przerwa nie koniecznie będzie trudna do nadrobienia, a wydaje mi się nawet, że może okazać się ostatecznie pozytywna.

Technicznie daleki jestem jeszcze od ideału. Swoje zrobiło siłowe bieganie w śniegu, po czym krok staje się wysoki i mało dynamiczny. Liczę, że z tygodnia na tydzień będzie i z tym aspektem coraz lepiej, a będę miał okazję się jeszcze wykazać, bo dopiero się zaczęło…

Teraz tylko dobrze się zregenerować, dowartościowany idę spać 🙂