Koniec roku to czas podsumowań i refleksji czego udało się dokonać, a co nie wyszło. Każda konstruktywna analiza i odpowiednio wyciągnięte wnioski, zawsze prowadzą ku lepszemu.
Był to niestety rok błędów, kontuzji i nauki.

Błędy to przede wszystkim zbyt forsowny trening przez pochopnie obrane cele. Już wiosną chciałem atakować minimum na Igrzyska 2:10.30, zamiast rozłożyć sobie zamiary w czasie. Kiedy już trenowałem i „szło dobrze” nie było kogoś, kto z zimną głową skierowałby na właściwe tory. Do Kenii pojechałem po antybiotykach i już pięciomiesięcznym okresie treningu bez przerwy. Początkowo trenowało się rewelacyjnie. Szybko osiągnąłem wysoki poziom. W 4-tym tygodniu obozu byłem w życiowej formie. Później niestety nastąpiło jej załamanie. Doszła kontuzja, nogi jak od innego modelu i szedłem mocno w dół. W 6-tym tygodniu zgrupowania zmniejszyliśmy znacznie obciążenia, w 7 lekkie pobudzenie spowodowało, że poczułem się lepiej. Pojechałem do Venlo na półmaraton, gdzie pobiegłem poniżej 1:05, poniżej oczekiwań, ale nie było tragedii, jednak tak naprawdę oszukiwałem się, dalej eksploatując przemęczony organizm. Ostatnie 3 tygodnie po zjeździe i 3 tygodnie do maratonu to huśtawka formy i samopoczucia, walka z bólem pomocniczych Achillesa. Dopełnieniem złego był start w maratonie, w którym nie chciałem startować, jednak argumenty typu – tyle przygotowań, Kenia – może „odda”, doświadczenie itd. spowodowały, że jednak pojechałem do Wiednia. To była moja największa porażka – słaby, załamany musiałem zejść z trasy.

Po powrocie do domu odpuściłem trening do minimum, biegając najwyżej co drugi dzień po 30 km tygodniowo. Po 2 tygodniach wystartowałem w Teście Coopera. Atmosfera podbudowała mnie i postanowiłem wystartować w dwóch biegach ulicznych. Okazało się, że forma jest bardzo dobra. Wygrałem Bieg Konstytucji z nowym rekordem i bieg w Pasłęku na wymagającej trasie i z mocnymi rywalami. Później jeszcze start na bieżni i wyjazd na obóz do Szklarskiej Poręby w celu przygotowania do Igrzysk Wojskowych w Maratonie. Byłem pełen wiary, że dobrze się przygotuję, byłem rządny sukcesu, potwierdzenia swojej wartości. W szklarskiej Porębie trenowało się dobrze. Nie było za mocno, być może zbyt dużo siły od razu i znowu kontuzja – koszmar! Okazało się, że przeciążyłem kręgosłup na odcinku lędźwiowo-krzyżowym. Skończyło się na miesiącu bez biegania, później mozolnej 2-miesiącznej rehabilitacji. Do biegania wróciłem na początku sierpnia. Postanowiłem przygotować się do drugiej części sezonu – wrócić do jako takiej dyspozycji. Pojechaliśmy z Anią do Font Romeu na wakacje.

Nie było dla mnie innego ratunku, tylko lekki trening, więc góry to było najlepsze możliwe wyjście. Prawie miesięczny pobyt, mimo bardzo lekkiego treningu biegowego, a za to dużej ilości siły ogólnej i rozciągania poskutkował już na początku września połamaniem 30 minut w leśnym biegu w Kabatach. Byłem bardzo pozytywnie zaskoczony – forma z niczego była super, a plecy powiedzmy ok.
Później nieźle pobiegłem na Wojskowych Mistrzostwach Polski. Kosztowało mnie to tyle, że musiałem kilka dni zupełnie odpocząć od biegania. Dwa biegi na maksa w 2 dni, to było zbyt wiele.

Później jeszcze raz krótko „zabodźcowałem się” wysokimi górami i pobiegłem 29.43 w nierównym biegu, na trudnej trasie w Warszawie.

Było obiecująco. Postanowiłem ostatecznie wystartować w Maratonie. Wiele osób odradzało mi mój zamiar. To bieg na wariata, nie potrenowałeś, oby kontuzja się nie odnowiła… Wiedziałem jednak, że muszę zimą startować z wyższego poziomu, żeby marzyć w ogóle o minimum na Igrzyska. Start w Igrzyskach Olimpijskich to dla mnie wielka rzecz, spełnienie marzeń każdego sportowca, więc musiałem zaryzykować.

Kiedy pojechałem do Szklarskiej Poręby, a do startu zostały 3 tygodnie ogarnęło mnie uczucie wielkiego niepokoju. Wiem już jak smakuje maraton, mam do niego olbrzymi respekt, a przygotowany jestem niedostatecznie. Całe szczęście w 2 tygodnie nadrobiłem częściowo duże braki. Choć ostatni tydzień znowu był słaby, to zdążyłem na ostatnią chwilę, wszystko poskładać w całość.
We Frankfurcie byłem bardzo szczęśliwy, pobiegłem zachowawczo, na tyle na ile byłem przygotowany, wróciłem do gry. Życiówka o prawie minutę z takich przygotowań, to dla mnie wyczyn i zadowolenie z dobrze wykonanej roboty. Byłem przede wszystkim w formie, a kiedy tak jest bije się rekordy, mimo, że tak jak w moim przypadku w przegotowań do maratonu zabrakło objętości treningu, co przełożyło się na fakt, że nie wytrzymałem mięśniowo. Silnik był mocny, tylko podwozie za delikatne.

Po niespełna 2 tygodniach kolejny rekord życiowy na 10 km w Biegu Niepodległości, trochę szkoda, bo przy szybszym tempie w pierwszej części, wynik mógł być tego dnia dużo lepszy.
Za tydzień poleciałem jeszcze do Japonii na Ekiden (10 km w 30:00) – forma była, więc warto ją wykorzystać. Pobiegłem przyzwoicie, choć tym razem zacząłem zbyt mocno.

Był to rok nauki, mimo że 30-sto letni sportowiec powinien już do perfekcji opanować sztukę treningu i wyczucie własnego organizmu. Ja tego nie dokonałem, byłem zbyt zachłanny, chciałem od razu dużego postępu, zaryzykowałem, poddałem się ciężkiej – zbyt ciężkiej pracy i poległem. Wiosną przez to wszystko nie było formy, a także nadwyrężyłem układ ruchu, od czego zaczęły się kontuzje. Wszystko to jednak pozwoliło mi jeszcze lepiej poznać mój organizm, odkryć nieprzetarte szlaki, co jesienią zaowocowało powrotem do dyspozycji i można powiedzieć Happy Endem. Maraton biegam dopiero 3 lata, więc to krótko. Nie wszystko jeszcze wiem, ale po tym roku znacznie więcej. Lecąc z Frankfurtu wypisałem sobie błędy jakie zrobiłem podczas samego biegu i ostatnich dni przygotowań, wyszło ich aż 33.

Wydawałoby się, że wyniki, które uzyskałem jesienią podsumowuje sezon jako bardzo udany. Nie tylko poprawiłem rekord życiowy w Maratonie, ale też na 10 km. Jest to jednak tak naprawdę potwierdzenie dyspozycji z roku ubiegłego, kiedy to stać mnie już było na takie rezultaty. Poziom sportowy można powiedzieć, że utrzymałem, co oczywiście również może w pewnym stopniu zadowalać.

Oczywiście cieszę się z finiszu roku, jednak moje ambicje sięgają wyżej.

W 2011 r. Udoskonaliłem też swoją opiekę specjalistyczną i bazę sprzętową. Współpracuję od wiosny z Psychologiem Sportowym, Panią Katarzyną Selwant, co pomogło mi z pewnością w tym najtrudniejszym dla mnie roku(przez kontuzje). Mam też namiot tlenowy, który choć jeszcze nie do końca przetestowany, już we Frankfurcie dał mi świetną wydolność. Przedłużyłem też współpracę z Nike Poland, więc o sprzęt biegowy nie muszę się martwić oraz z Powerade, który zapewnia mi odpowiednie nawodnienie, a także ze znakomitymi specjalistami Szczepanem Figatem z Fizjoperfekt i Kubą Czają – AktywnaDieta.pl.

Chciałbym w tym miejscu podziękować wszystkim, którzy w ubiegłym roku mi pomagali. Teamowi, który dbał o mnie, kiedy tylko tego potrzebowałem, moim Partnerom, wyrozumiałej rodzinie oraz wszystkim kibicom, których wsparcie czuję zawsze, kiedy jest trudno. Dziękuję Wam!

Oby tylko w tym sezonie popełnić jak najmniej błędów. Nie dać się ponieść emocjom. Muszę trenować na tyle na ile mogę, a nie na tyle co bym chciał. Myślę, że to droga, którą muszę konsekwentnie podążać. Ile z tego wyjdzie, zobaczymy 15 kwietnia. Jeśli zdrowie wytrzyma i będę mieć trochę szczęścia, to wierzę, że powalczę o bardzo dobry wynik. Teraz to co widzę, kiedy zamykam oczy to 3:05.50, czyli tempo na kilometr, które będę trzymać. Muszę to zrobić i koniec!